To τέλος της λογικής

Κάποιος είπε κάποτε ότι το συναίσθημα πρέπει να προηγείται της λογικής.

Ο λόγος είναι ότι με τη λογική μπορείς να αποδείξεις τα πάντα, όσο παρανοϊκά κι αν είναι, πάντα ακολουθώντας ισορροπημένα βήματα.

Ακόμη και τώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των αμερικάνων κατακρίνει την κυβέρνηση για τις απίστευτες ενέργειες των τελευταίων χρόνων, η Wall Street Journal γράφει (απο τη σημερινή Ναυτεμπορική)... και είναι έτοιμη να μας πείσει να απαιτήσουμε ακόμη μεγαλύτερες πολεμικές δαπανές ΤΩΡΑ!

==================================

Σε μεταπολεμικό ναδίρ οι αμυντικές δαπάνες

ΕΙΝΑΙ αλήθεια πως οι γενικές αμυντικές δαπάνες για το οικονομικό έτος 2007 οδεύουν στο να ξεπεράσουν -σε αποπληθωρισμένα δολάρια- τις αμυντικές δαπάνες που είχαν γίνει στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι επίσης αληθές ότι οι αμυντικές δαπάνες έχουν ήδη αυξηθεί κατά περίπου 40% σε σχέση με εκείνες του 2001, όταν ανέλαβε καθήκοντα ο πρόεδρος Μπους.

Οι αντίθετοι με τον πόλεμο επικαλούνται όλα αυτά τα στοιχεία προκειμένου να πουν ότι η επιχείρηση στο Ιράκ συνιστά υπέρμετρο βάρος και ότι απορροφά πόρους που, σε διαφορετική περίπτωση, θα κατευθύνονταν σε εγχώρια προγράμματα.

Πολύ λιγότερος λόγος γίνεται για το ότι τα 528 δισ. δολάρια των αμυντικών δαπανών για το οικονομικό έτος 2006 που έληξε στις 30 Σεπτεμβρίου, αντιστοιχούν μόλις στο 4% του ΑΕΠ. Ιστορικά, αυτό το επίπεδο πλησιάζει πολύ περισσότερο με τις στρατιωτικές δαπάνες σε περιόδους ειρήνης.

Πολλοί Αμερικανοί και ξένοι ίσως να εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι οι σημερινές αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ δεν είναι σημαντικά υψηλότερες από το 3% του ΑΕΠ που αντιστοιχούσε την περίοδο 1999-2001, ενώ παράλληλα αποτελούν μεταπολεμικό ναδίρ.

Το 1940 το ποσοστό των αμυντικών δαπανών αντιστοιχούσε στο 1,7% της οικονομίας, πριν από τη γενικότερη κινητοποίηση στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1953 έφθασε το μεταπολεμικό ζενίθ του 14,2% στη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, το 1968 στο 9,5% στο ζενίθ του Βιετνάμ και στο 6,2% το 1986 στο ζενίθ του επανεξοπλισμού επί Ρέιγκαν, δείχνοντας έτσι στους Σοβιετικούς ότι δεν θα μπορούσαν να βγουν νικητές στον Ψυχρό Πόλεμο.

Στη συνέχεια, οι αμυντικές δαπάνες πήραν την κατιούσα, από 4,8% το 1992 στο 3% μέχρι τα τέλη της περασμένης δεκαετίας. Ένα τμήμα από αυτό το «μέρισμα ειρήνης» προέκυψε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Αυτή η τεράστια υποχώρηση των αμυντικών δαπανών είναι επίσης και η ουσιαστική αιτία που συνέβαλε στη μεγάλη μείωση του ελλείμματος κατά τη διακυβέρνηση από τον Μπιλ Κλίντον.

Πέραν των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μ. Ανατολή και του αγώνα για την πάταξη της τρομοκρατίας, οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν την ικανότητα ανάπτυξης δυνάμεων οπουδήποτε χρειαστεί. Τα όπλα που κατασκευάστηκαν επί Ρέιγκαν πρέπει να αναβαθμιστούν ή να αντικατασταθούν και το Πεντάγωνο οφείλει να επενδύσει σε νέες τεχνολογίας προκειμένου να αποτρέψει νέες απειλές.