Τάδε έφη Ζαρατούστρα 8067
O προφήτης Ζαρατούστρα διαλογίστηκε για το νόημα της πίσης, της αφοσίωσης, της εμπιστοσύνης.Προβληματίστηκε πως και γιατί, σε κάθε τόπο και εποχή, οι άνθρωποι προβληματίζονται πάντα σε ποιόν να δώσουν εμπιστοσύνη, πως να την διατηρήσουν, και, αν την χάσουν, πως να την ξανακερδίσουν.
Η εμπιστοσύνη φέρνει αφοσίωση; Κερδίζεται με τον χρόνο, την ηλικία, την εμπειρία, την επικοινωνία;... Eίναι ένα βόλεμα, ένα αναγκαίο κακό; Oλα αυτά μαζί;
Κατέληξε ότι "Η αφοσίωση κερδίζεται με επιμονή και σκληρή δουλειά. Κερδίζεται όμως πιο γρήγορα με την απειλή και τον εκφοβισμό."
Συνελήφθη από: Φίλιππος
13 Comments:
Και πώς διατηρείται η αφοσίωση; Με απειλή και εκφοβισμό πάλι, υποθέτω...
καημένε ζάρα... απαρνήθηκες την ασκητική ζωή για τον βαθυ ανταγωνισμό και το΄ριξες στα ψευτοδειλήματα...
Όπως το βλέπω εγώ, η εμπιστοσύνη είναι έννοια αντίθετη με την "απειλή και τον εκφοβισμό". Η εμπιστοσύνη προϋποθέτει να έχεις ανθρώπινες σχέσεις που σημαίνει ότι δεν γίνεται να έχεις υγειής ανθρώπινη σχέση και την ίδια στιγμή να εκφοβίζεις και να απειλείς. Τον εαυτό σου κοροϊδεύεις. Άρα πάμε στο επόμενο βήμα που είναι η ειλικρίνια! Όταν είσαι αληθινός με τον άλλο δεν φοβάσαι να αισθανθείς και αν μπορείς να αισθανθείς μπορείς και να εμπιστευθείς. Η εμπιστοσύνη νομίζω πως θέλει ειλικρίνια, διεκδίκιση (όλα τα κερδίσαμε με αγώνα σύντροφε!) και να ρίχνεις τον εγωισμό σου δίνοντας χώρο στον άλλο (γιατί η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση προυποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον ενός ακόμα ανθρώπου εκτός από τον εαυτό μας σύντροφε!!!).
Αν τώρα ο "άλλος" τελικά σου την φέρει και προδώσει την εμπιστοσύνη σου -σκέψου το και έτσι- αυτός είναι ο χαμένος, γιατί απλούστατα αυτός θα είναι μόνος στην ζωή του. Για όλα υπάρχει και ένα τίμημα... Σε εμάς μένει να αποφασίσουμε ποιό δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε, αυτόν της μοναξιάς ή αυτόν της κοινωνικοποίησης και της προσωπικής μας ψυχικής και πνευματικής αρμονίας (όσο είναι δυνατό στις μέρες μας), κοινώς της ισοροπίας μας...
τέλειωσε η συνεδρία γιατί έχω και ψώνια να κάνω...
Mazdoc-Μητέρα Τερέζα ,
Ευλαβικά σκύβω και προσκυνώ την ιερή σου κελεμπία, λούζοντας τους ζαρωμένους σου αστραγάλους στα Ζαρατούστρια δάκρυά μου, τώρα που επι τέλους κατάλαβα πως να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους...
Είναι αλήθεια ότι ένας νέος ήλιος με περιβάλλει... Καλπάζω στο φως μιας νέας λαμπερής λιακάδας, κι ας είναι έξω ρημάδα συννεφιά.
Επι τέλους θα αρχίσω να αφουγκράζομαι, να αγκαλιάζω και να εμπιστεύομαι τον συνάνθρωπο, ακόμη και αφού αυτός με ανασκωλοπήσει... κάτι σαν επούλωση των τραυμάτων πριν τον επόμενο γύρο...
Λυπάμαι Mazdoc αλλά όπως ξέρεις είμαι απαισιόδοξος μηδενιστής, δεν πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις, πιστεύω ότι χους εις χουν, στάχτες σε στάχτες όλα επανέρχονται, μετά ίσως απο μια μικρή αισιόδοξη παρένθεση, μια μηδενιστική μιζέρια πλακώνει τα προβατάκια σαν την ομίχλη.
Dodo,
Nαι.
Γειά σας παιδιά.
Σεβάσμιε ζαρατούστρα θα μου επιτρέψεις να επισημάνω ότι με απειλή και εκφοβισμό κερδίζεται η υποταγή. Οχι η αφοσίωση. Φυσικα πολλές φορές μοιάζουν στα μάτια των τρίτων αλλά δεν είναι το ίδιο.
Ο σκύλος μου παρόλες τις διαφωνίες του εκπαιδευτή του δεν εδάρη ποτέ και δεν δούλεψε γι'αυτόν ο πνίχτης και τα ηλεκτροσόκ. Είναι αφοσιωμένος και γεμάτος μια απέραντη ναζιάρα ελευθερία. Δεν είναι υποταγμένος. Είναι ένας ΓΛΥΚΟΣΚΥΛΟΣ όπως λένε πολλοί αν και πολλοί τον ονομάζουν ως η ντροπή των λύκων.
eleni126/2,
Καλώς ήρθες, κάτσε να πάρεις ένα φασκόμηλο.
Το να χρησιμοποιείς ένα λυκόσκυλο για να αποδείξεις κάτι είναι μια ποταπή κίνηση που μόνο αυτός ο Mazdoc θα αποτολμούσε... :-)
Τα λυκόσκυλα είναι πράγματι τα πιο πιστά και καλοπροαίρετα πλάσματα και καμία σχέση δεν έχουν με αυτά τα υποκείμενα που λέγονται άνθρωποι.
Τώρα για τις διαφορές μεταξύ υποταγής και αφοσίωσης είμαι αναγκασμένος να... συμφωνήσω.
Το να σε εμπιστεύονται είναι σαν ένα αναπαυτικό πάπλωμα.
Η καλύτερα πολλά αναπαυτικά παπλώματα σαν αυτά που κοιμήθηκε πάνω τους η βασιλοπούλα του παραμυθιού.
Κερδίζεται μερικές φορές αυτόματα απλά και μόνο επειδή είσαι βασιλοπούλα.
Τις πιο πολλές φορές πάλι πρέπει να το αποδείξεις ότι είσαι.
Χάνεται σε μια στιγμή και δ ε ν ξανακερδίζεται ποτέ.
Ακόμα και αν νομίζεις ότι την ξανακέρδισες υπάρχει πάντα εκεί το ρεβίθι κάτω από τα παπλώματα να στο υπενθυμίζει.
To να εμπιστέυεσαι πάλι είναι να παραμυθιάζεσαι ο ίδιος και μην βάζεις το ρεβίθι καθόλου.
ralou,
ααα μπραβο. Ετσι!
Αλλος ένας που μας λέει ότι οι ρομαντισμοί του Mazdoc είναι παραμυθιάσματα....
Αναρωτιέμαι που έχει εξαφανιστεί ο Mazdodc, μάλλον έχει καταλάβει την οργή του πλήθος και το έσκασε σαν τον Παλιοκώστα... Χμμμ.
Η εμπιστοσύνη κερδίζεται!
Με συνεχή πνευματική επικοινωνία!
Όταν την απαιτείς είναι φασισμός!
Καλησπέρες!
Σκέψου, όμως, να σού είναι απολύτως αφοσιωμένος κάποιος, κι εσύ να μη θέλεις...
Να μη την θέλεις την αφοσίωση του αυτή, ούτε την εμπιστοσύνη που σού δείχνει...
dodo,
Θα αμολούσα τα λυκόσκυλα να του φάνε τις σάρκες.
stavro,
Πραγματι, φασισμός, αλλά τόσο συνηθισμένος.
dODO...ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ. ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΛΑΜΒΑΝΩ ΩΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ / ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΩΣ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΥ ....
ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ :D
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΥΘΡΑΣΤΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ...ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ...
ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ pOST ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ - ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΘΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ????
Ζάρα, δλδ να μη σε εμπιστευτώ μέχρι να με υποτάξεις;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home