Αντί επιλόγου

Ξεφυλλίζοντας ό,τι έχω μουντζουρώσει εκμεταλλευόμενος τη φιλοξενία του Mazdoc τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, βρίσκω διαρκώς τα ίδια: γκρίνια, μεγαλοστομίες και μια ατέλειωτη μιζέρια, που σκεπάζει σα πάχνη ό,τι δεν έχει πλακώσει ακόμη η Ανάγκη.

Πόσο αλλιώτικη είναι μια καλή φίλη, μόλις μου είπε ότι είναι αφάνταστα ευτυχισμένη που το σπάνιο φάρμακο που τόσο καιρό ταξίδευε για να βρει, πλέον έρχεται στην Ελλάδα. Αυτό την γεμίζει ατέλειωτη ευτυχία, στα υπόλοιπα έχει μάθει να μην δίνει σημασία, απλά τα αγνοεί.. τόσο απλά, χωρίς λήμματα, αξιώματα και λόγια σοφών.

Ίσως αυτή η αξιοπρεπώς ήρεμη και ανεπιτήδευτη στάση να είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Ανθρώπου. Άνθρωπος στα αρχαία ελληνικά είναι μετοχή ενεστώτα του 'άνω' και του 'θρώσκω' (βλέπω), αυτός που κοιτάει ψηλά, ο αξιοπρεπής, ο ακέραιος, συχνά ονειροπαρμένος και σπάνια ρεαλιστής.

Tα υπόλοιπα είναι περαστικές φλυαρίες.

Να ναι πάντα καλά.