Νύχτα

Έτρεχε και πάλι μόνος μέσα στη νύχτα.

Κάθε βήμα και ένας παλμός, δεν ήξερε αν ερχόταν απο το έδαφος ή απο τους κροτάφους του, που λυσσομανούσαν σαν σκουριασμένη ατμομηχανή, θαμπώνοντας το τοπίο γύρω του, και κάνοντας τις μικρές κουκίδες φωτός να μοιάζουν θεόρατα φεγγάρια.

Όλα αυτά ήταν ανακατεμένα με όσα συνειδητά ή ασυνείδητα ήλπιζε να σκεφτεί και να ξεδιαλύνει τρέχοντας, μαζεύοντάς τα σε ένα μικρό εγκεφαλικό συρταράκι κατά τη διάρκεια της μερας.

Δεν ήξερε πια αν αυτό το μικρό συρταράκι τον όριζε, αν ό,τι είχε κρύψει εκεί μέσα είχε διαρεύσει και ποτίσει όλο τον ορίζοντα, περικυκλώνοντάς τον πια απο παντού.

Όλο και πιο συχνά ένιωθε ότι δεν είχε πια διέξοδο διαφυγής, πως ό,τι μάζευε θα ορθονώταν αργά ή γρήγορα σαν φαρμακερή γροθιά, όπως σε κάποιο παλιό βίντεο, των Pink Floyd μάλλον.

Έπρεπε να πάρει μια απόφαση, να κλείσει το συρτάρι για πάντα, οι διαρροές δεν του άρεσαν, τον είχαν πλυμηρίσει, ένιωθε ότι κάθε του βήμα ήταν και ένα πλατσούρισμα στα ακάθαρτα νερά τους, οδηγώντας σε μια πηχτή μαύρη σκοτεινιά που μέσα της έκρυβε τον παιδικό του εαυτό.

Έστριψε στο στενό και επιτέθηκε με δύναμη στο διερχόμενο φορτηγό, μαγεμένος από την φωτεινή του λάμψη.