Fight Club

Τι περισσότερο ή λιγότερο είναι η καθημερινότητα απο μια ατέλειωτη μονομαχία φρίκης, συχνά χωρίς αντίπαλο, συχνά με τον ίδιο μας τον εαυτό, άλλωτε με κάποιους άλλους, μονο όμως σα πρόφαση.

Όλη αυτή τη τρέλλα έδωσε μοναδικά o David FIncher το 1999, με έναν τρόπο που σε πολλούς θα πέρασε αδιάφορος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πολλοί κριτηκοί την χαρακτηρίσαν ταινία βίας... Ενω μόνο η φυσική βία δεν είναι το θέμα της.

Το θέμα της για κάποιους είναι η αστική δημοκρατία, που έφτασε να αλέθει νέους ανθρώπους, κάνοντας τους, άλλωτε πολτό για σαπούνι, άλλωτε παθητικούς δέκτες της ζωής μέσα απο την τηλεόραση, και άλλωτε φαντασιωμένους Tyler Durden, υπερ-ανθρώπους που υπερβαίνουν όλα τα στημένα τείχη, νοητά και φυσικά.

Το σύμβολο που περνά συχνά απο την οθόνη είναι το σαπούνι, η πολτοποοιημένη σάρκα που πακεταρισμένη και σερβιρισμένη σε γυαλιστερό περιτύλιγμα, ξαναπουλιέται στα καταστήματα της κεντρικής λεωφόρου.

Η όλη κίνηση των "στρατευμένων" οπαδών του Tyler, μόνο με παρωδία μπορεί να συγκριθεί. Πίσω απο μια υστερικά μαζοχιστική κίνηση, καταφέρνουν να ανατιναξουν τα κεντρικά κτίρια του ορίζοντα (μήπως σαν τους δίδυμους πύργους;) υπενθυμίζοντας ότι το απώγειο της παράνοιας, ίσως να είναι η πιο λογική στιγμή, και η φυγή της αυτοκτονίας, η προσγείωση στην πραγματικότητα.

Με το απόλυτο εύρημα της ταινίας (ελπίζω να μην γίνει spoiler εδω για ίσως κάποιον που διαβάσει αυτές τις αράδες), ότι ο παθητικός loser Ed Norton είναι πράγματι ο μυθικός Τyler Durden - Brad Pitt. Τα δυο είδωλα πίσω απο τον καθρέφτη τελικά ταυτίζονται, μπλέκοντας υποκείμενο και αντικείμενο σε έναν λαβύρινθο χωρίς έξοδο, καταδείχνοντας πόσο χαμένος είναι ο σημερινός αστός, κλειδωμένος πίσω απο αμέτρητες κλειδαριές, πλακωμένος απο εικόνες αβάσταχτα ασήκωτες, σαρωτικά ηλίθιες και τελικά πραγματικά τιποτένιες.

H απουσία της οικογένειας είναι εκκωφαντική σε όλη τη διάρκεια της πορείας των ηρώων: άλλωτε σε συνευρέσεις των ανώνυμων αλκοολικών, και άλλωτε λέγοντας βλακείες σε αγνώστους στο αεροπλάνο, επιχειρούν να αναπληρώσουν στιγμές που δεν ήρθαν ποτε, που τελικά είναι κι αυτές ενα μικρό λιθαράκι στο απέραντο πάζλ της υστερικά μονότονης τρέλλας τους.

Η κατάληξη; Άλλωτε αφόρητα βαρετή, άλλωτε ριζικά ανατρεπτική... διαλέξτε.