H ράμπα

Πάντα σε κούραζαν οι άνθρωποι. O κάθε κώδικάς τους σου φαινόταν περιορισμός. Η κάθε τους συνήθεια ιδιοτροπία. Το κάθε ενδιαφέρον παραξενιά.

Έστω και λίγη παρέα με κάποιον σου προκαλεί αγανάκτηση, οτιδήποτε λέει ή κουβαλάει απο το παρελθόν του σου φαίνεται παθογενές, ανυπόφορο, άλλη μια αφορμή για να επιστρέψεις μια ώρα αρχύτερα στο καβούκι σου.

Με ανθρώπους περιθωριακούς, ανατρεπτικούς, διαφορετικούς, ψάχνεις το σύστημα που θα τους κάνει σχολαστικούς, τακτικούς, προβλέψιμους, θα τους βάλει τροχαλίες, γρανάζια και μοχλούς και ολοένα αναρωτιέσαι πως θα επιβιώσουν με τόση τρέλλα.

Με αστούς, τακτοποιημένους, οργανωμένους, νιώθεις σαν τον Ρασκόλνικωβ του Ντοστογιέφκσι, ένας λόύμπεν καταπιεσμένος φουκαράς αιχμαλωτισμένος σε μια κήβδηλη κοινωνία του Φιτζέραλντ. Αναρωτιέσαι πως αντέχουν την επιτηδευμένη καθημερινότητα τους, φορώντας ένα κοστούμι που μόνο σταυρός του λείπει για να μοιάσει με ταφόπλακα.

Το σίγουρο είναι ότι κάποια σου γονίδια είναι φάουλ... Όπου να ναι θα εντοπιστεί ποιά γονιδιακή σειρά σε οδηγεί να ζεις σήμερα σαν σήμερα και όχι σαν σε μια σκηνή ενός πλανόδιου θεάτρου. Κι όταν τα μάθεις αυτά τα γονίδια, αναρωτιέμαι πως θα αντιδράσεις..