Το ηθικό δίδαγμα της ημέρας

Ο πιο αντικειμενικός κριτής του εαυτού σου... είναι ο εαυτός σου ντυμένος drag queen, να παρατηρεί το νούμερό σου απο τα παρασκήνια...

Prophecy

Κάποιος μου είπε ότι "leading the weakness" σημαίνει να οδηγείς τον άλλο να βαδίσει επάνω στις αδυναμίες του, για να βρεθεί σε μειονεκτική θέση. Να τον οδηγείς σε μια γωνία, να τον στριμώξεις, για να αποδείξεις κάτι. Να φτάσεις κάπου απο την ασφαλή οδό, επάνω σε μια εμφανή αδυναμία του άλλου, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια έκφραση, δεν τη βρήκα στο Google.

Μου θυμίζει όμως μια άλλη πάλι αγγλική έκφραση, που είναι αρκετά γνωστή: "Self-fullfilling prophecy."

Αυτή ίσως να είναι το κάτοπτρο της προηγούμενης. Ακολουθείς κάτι και το επιβεβαιώνεις ακολουθώντας το... Αν δεν το είχες ακολουθήσει δεν θα ίσχυε ποτε.

Και όλα αυτά μου θυμίζουν ένα έργο που είδα με έναν ψυχίατρο: "Περίγραψέ μου το πρόβλημά που νομίζεις ότι έχεις," είπε στον ασθενή. Όταν ο άλλος ανέφερε κάτι, ο γιατρός σκεφτικός απάντησε "αφού μου ανέφερες τόσα πολλά, τότε έχεις πάρα, μα πάρα πολλά προβλήματα... Αυτά τα φάρμακα θα σε βοηθήσουν."

Το δωμάτιο

Ευχαριστώ για την πρόσκληση...

O αρχαιολόγος τα είχε καταφέρει. Έφτασε τελικά στο πιο κεντρικό σημείο της πυραμίδας. Μπροστά του η μούμια που τόσο έψαχνε ξάπλωνε νωχελικά σαν θησαυρός φερμένος απο χιλιετίες πριν, να τον κοροϊδεύει.

Το κεντρικό δωμάτιο ανέδιδε ένα άρωμα σαπισμένου σκαραβαίου, το σώμα του είχε εξαντληθεί, το ταξίδι που είχε κάνει ξαφνικά του φάνηκε τόσο μάταιο.

Αναρωτήθηκε αν τελικά έψαχνε αυτό ή προσπαθούσε απο κάτι να ξεφύγει.

Ξαφνικά θέλησε να γυρίσει χρόνια πριν, σε μια παραλία των παιδικών του χρόνων. Και να μείνει εκεί.

back to black

μια έκπληξη απο τα φετινά brit awards



και κάτι άλλο που συνδέεται συνειρμικά...

No name

'Cause it's a bittersweet symphony this life
Trying to make ends meet, you're a slave to the money then you die
I'll take you down the only road I've ever been down
You know the one that takes you to the places where all the veins meet, yeah
No change, I can't change, I can't change, I can't change,
but I'm here in my mold ,
I am here in my mold

But I'm a million different people from one day to the next
I can't change my mold, no, no, no, no, no
Well, I've never prayed, But tonight I'm on my knees, yeah
I need to hear some sounds that recognize the pain in me, yeah
I let the melody shine, let it cleanse my mind , I feel free now
But the airwaves are clean and there's nobody singing to me now
No change, I can't change, I can't change, I can't change,
but I'm here in my mold , I am here with my mold

And I'm a million different people from one day to the next
I can't change my mold, no, no, no, no, no (
Well have you ever been down?) (I can't change, I can't change...)

(It justs sex and violence melody and silence)
(It justs sex and violence melody and silence)
(I'll take you down the only road I've ever been down) (It justs sex and violence melody and silence)
(I'll take you down the only road I've ever been down) (Been down) (Ever been down) (Ever been down) (Ever been down) (Ever been down) (Have you ever been down?) (Have you ever been down?) (Have you ever been down?)

To στολίδι

Το τι πραγματικά είναι κάποιος αρχίζει να διακρίνεται όταν αρχίζει να υποχωρεί το ταλέντο του, απο τη στιγμή που αυτός σταματά να δείχνει τι μπορεί να κάνει. Το ταλέντο, η δράση, η χάρη, δεν είναι τίποτα άλλο απο ένα απατηλό στολίδι. Το στολίδι είναι και κρύπτη.

Jenseits von Gut und Bose, Fr. Nietzsche

Νύχτα

Έτρεχε και πάλι μόνος μέσα στη νύχτα.

Κάθε βήμα και ένας παλμός, δεν ήξερε αν ερχόταν απο το έδαφος ή απο τους κροτάφους του, που λυσσομανούσαν σαν σκουριασμένη ατμομηχανή, θαμπώνοντας το τοπίο γύρω του, και κάνοντας τις μικρές κουκίδες φωτός να μοιάζουν θεόρατα φεγγάρια.

Όλα αυτά ήταν ανακατεμένα με όσα συνειδητά ή ασυνείδητα ήλπιζε να σκεφτεί και να ξεδιαλύνει τρέχοντας, μαζεύοντάς τα σε ένα μικρό εγκεφαλικό συρταράκι κατά τη διάρκεια της μερας.

Δεν ήξερε πια αν αυτό το μικρό συρταράκι τον όριζε, αν ό,τι είχε κρύψει εκεί μέσα είχε διαρεύσει και ποτίσει όλο τον ορίζοντα, περικυκλώνοντάς τον πια απο παντού.

Όλο και πιο συχνά ένιωθε ότι δεν είχε πια διέξοδο διαφυγής, πως ό,τι μάζευε θα ορθονώταν αργά ή γρήγορα σαν φαρμακερή γροθιά, όπως σε κάποιο παλιό βίντεο, των Pink Floyd μάλλον.

Έπρεπε να πάρει μια απόφαση, να κλείσει το συρτάρι για πάντα, οι διαρροές δεν του άρεσαν, τον είχαν πλυμηρίσει, ένιωθε ότι κάθε του βήμα ήταν και ένα πλατσούρισμα στα ακάθαρτα νερά τους, οδηγώντας σε μια πηχτή μαύρη σκοτεινιά που μέσα της έκρυβε τον παιδικό του εαυτό.

Έστριψε στο στενό και επιτέθηκε με δύναμη στο διερχόμενο φορτηγό, μαγεμένος από την φωτεινή του λάμψη.

Καθρέφτης

Αρχαία μυητικά συστήματα λένε στους υποψήφιους μύστες:

"Μπορεί ο καλύτερός σας φίλος να αποδειχτεί ότι είναι οποιοσδήποτε, αλλά ο χειρότερος εχθρός σας είναι κρυμμένος εδώ:" και εμφανίζουν στον έκπληκτο υποψήφιο έναν λαμπερό καθρέφτη.

Πως ήταν πάντα αυτό προδιαγεγραμμένο, σε κάθε εποχή και συνθήκη, ο χειρότερος εχθρός μας να είναι η αιφνιδιασμένη φάτσα μεσα στον καθρέφτη.

Ίσως έχει να κάνει με την ταύτιση του εγώ με τα πιο ταπεινά μίση και πάθη του, το αρχέγονο λάθος κατά τον Επίκτητο, που μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζώο. Αυτά είναι κατά τους παλιούς μύστες η γενεσιουργός αιτία κάθε φαύλου, κάθε τι του ταπεινού, και όσο πιο γρήγορα το χωνέψει κανείς, τόσο το καλύτερο.

Αφαιρώντας όμως τα μίση και τα πάθη, τι μένει μέσα στον καθρέφτη; ένα αγαθό τίποτα.

Fight Club

Τι περισσότερο ή λιγότερο είναι η καθημερινότητα απο μια ατέλειωτη μονομαχία φρίκης, συχνά χωρίς αντίπαλο, συχνά με τον ίδιο μας τον εαυτό, άλλωτε με κάποιους άλλους, μονο όμως σα πρόφαση.

Όλη αυτή τη τρέλλα έδωσε μοναδικά o David FIncher το 1999, με έναν τρόπο που σε πολλούς θα πέρασε αδιάφορος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πολλοί κριτηκοί την χαρακτηρίσαν ταινία βίας... Ενω μόνο η φυσική βία δεν είναι το θέμα της.

Το θέμα της για κάποιους είναι η αστική δημοκρατία, που έφτασε να αλέθει νέους ανθρώπους, κάνοντας τους, άλλωτε πολτό για σαπούνι, άλλωτε παθητικούς δέκτες της ζωής μέσα απο την τηλεόραση, και άλλωτε φαντασιωμένους Tyler Durden, υπερ-ανθρώπους που υπερβαίνουν όλα τα στημένα τείχη, νοητά και φυσικά.

Το σύμβολο που περνά συχνά απο την οθόνη είναι το σαπούνι, η πολτοποοιημένη σάρκα που πακεταρισμένη και σερβιρισμένη σε γυαλιστερό περιτύλιγμα, ξαναπουλιέται στα καταστήματα της κεντρικής λεωφόρου.

Η όλη κίνηση των "στρατευμένων" οπαδών του Tyler, μόνο με παρωδία μπορεί να συγκριθεί. Πίσω απο μια υστερικά μαζοχιστική κίνηση, καταφέρνουν να ανατιναξουν τα κεντρικά κτίρια του ορίζοντα (μήπως σαν τους δίδυμους πύργους;) υπενθυμίζοντας ότι το απώγειο της παράνοιας, ίσως να είναι η πιο λογική στιγμή, και η φυγή της αυτοκτονίας, η προσγείωση στην πραγματικότητα.

Με το απόλυτο εύρημα της ταινίας (ελπίζω να μην γίνει spoiler εδω για ίσως κάποιον που διαβάσει αυτές τις αράδες), ότι ο παθητικός loser Ed Norton είναι πράγματι ο μυθικός Τyler Durden - Brad Pitt. Τα δυο είδωλα πίσω απο τον καθρέφτη τελικά ταυτίζονται, μπλέκοντας υποκείμενο και αντικείμενο σε έναν λαβύρινθο χωρίς έξοδο, καταδείχνοντας πόσο χαμένος είναι ο σημερινός αστός, κλειδωμένος πίσω απο αμέτρητες κλειδαριές, πλακωμένος απο εικόνες αβάσταχτα ασήκωτες, σαρωτικά ηλίθιες και τελικά πραγματικά τιποτένιες.

H απουσία της οικογένειας είναι εκκωφαντική σε όλη τη διάρκεια της πορείας των ηρώων: άλλωτε σε συνευρέσεις των ανώνυμων αλκοολικών, και άλλωτε λέγοντας βλακείες σε αγνώστους στο αεροπλάνο, επιχειρούν να αναπληρώσουν στιγμές που δεν ήρθαν ποτε, που τελικά είναι κι αυτές ενα μικρό λιθαράκι στο απέραντο πάζλ της υστερικά μονότονης τρέλλας τους.

Η κατάληξη; Άλλωτε αφόρητα βαρετή, άλλωτε ριζικά ανατρεπτική... διαλέξτε.