Μνημοσύνη

Mας κούρασε, μας τσάκισε, μας έφθειρε. Η ευθύνη του να συντηρούμε το 44ο δημοφιλέστερο ελληνικό blog (απο ότι λένε εδώ) μας έκανε κομμάτια.

Γι αυτό συνεχίζουμε αλλού...

Μνημοσύνης, θυμίαμα λίβανον

Μνημοσύνην καλέω, Ζηνὸς σύλλεκτρον, ἄνασσαν,
ἣ Μούσας τέκνωσ' ἱεράς, ὁσίας, λιγυφώνους,
ἐκτὸς ἐοῦσα κακῆς λήθης βλαψίφρονος αἰεί,
πάντα νόον συνέχουσα βροτῶν ψυχαῖσι σύνοικον,
εὐδύνατον κρατερὸν θνητῶν αὔξουσα λογισμόν,
ἡδυτάτη, φιλάγρυπνος ὑπομνήσκουσά τε πάντα,
ὧν ἂν ἕκαστος ἀεὶ στέρνοις γνώμην κατάθηται,
οὔτι παρεκβαίνουσ', ἐπεγείρουσα φρένα πᾶσιν.
ἀλλά, μάκαιρα θεά, μύσταις μνήμην ἐπέγειρε
εὐιέρου τελετῆς, λήθην δ' ἀπὸ τῶν δ' ἀπόπεμπε.

[Μετάφραση]
Την Μνημοσύνη καλώ, ομόκλινη του Διός, άνασσα.
Που γέννησε τις Μούσες, τις ιερές, τις όσιες, τις γλυκόφωνες.
Που έχει τη μνήμη πέραν της βλαβερής για την καρδιά κακίας.
Που συνέχει κάθε ανθρώπινο νου, σύνοικο των ψυχών, αυξάνοντας των θνητών το δυνατό και στέριο λογισμό.
Γλυκύτατη είναι και φιλάγρυπνη, υπενθυμίζοντας εκείνα για τα οποία ο καθένας έχει στην ψυχή του σχηματίσει γνώμη.
Ούτε βέβαια παρεκτρέπεται, μα διεγείρει το μυαλό σε όλους.
Αλλά, θεά μακάρια, τη μνήμη ξύπνα στους μύστες της ιερής τελετουργίας και διώξε απ' αυτούς τη λήθη.

======================================
Αυτός ο Ορφικός ύμνος (προϊστορικός, καταγράφηκε τον 6ο π.χ. αιώνα) είναι ο πρώτος ύμνος στην Μνημοσύνη, που άνηκε στους Τιτάνες, και γέννησε μαζί με τον Δία τις εννέα Μούσες. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, οι προικισμένοι λαμβάνουν τις χάρες των Μουσών μέσα απο την Μνημοσύνη, αφού θυμηθούν δηλαδή της χάρες που είχαν σε παλαιότερες ζωές. Αντίστοιχα, κατεβαίνοντας στον Άδη, οι ψυχές πίνουν απο τον ποταμό της Λήθης, για να ξεχάσουν όσα έζησαν, και να ξαναγεννηθούν χωρίς να θυμούνται τίποτε.

Ο Δίας έδωσε άφησε ανοιχτή αυτή την κερκόπορτα... Μόνο μέσα απο την Μνημοσύνη οι άνθρωποι, έχοντας ξεχάσει τα περασμένα, μπορούν να ξαναθυμηθούν και να επαναφέρουν τις περασμένες τους χάρες, που φυλάνε οι κόρες της Μνημοσύνης, οι μούσσες.

Αντί επιλόγου

Ξεφυλλίζοντας ό,τι έχω μουντζουρώσει εκμεταλλευόμενος τη φιλοξενία του Mazdoc τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, βρίσκω διαρκώς τα ίδια: γκρίνια, μεγαλοστομίες και μια ατέλειωτη μιζέρια, που σκεπάζει σα πάχνη ό,τι δεν έχει πλακώσει ακόμη η Ανάγκη.

Πόσο αλλιώτικη είναι μια καλή φίλη, μόλις μου είπε ότι είναι αφάνταστα ευτυχισμένη που το σπάνιο φάρμακο που τόσο καιρό ταξίδευε για να βρει, πλέον έρχεται στην Ελλάδα. Αυτό την γεμίζει ατέλειωτη ευτυχία, στα υπόλοιπα έχει μάθει να μην δίνει σημασία, απλά τα αγνοεί.. τόσο απλά, χωρίς λήμματα, αξιώματα και λόγια σοφών.

Ίσως αυτή η αξιοπρεπώς ήρεμη και ανεπιτήδευτη στάση να είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Ανθρώπου. Άνθρωπος στα αρχαία ελληνικά είναι μετοχή ενεστώτα του 'άνω' και του 'θρώσκω' (βλέπω), αυτός που κοιτάει ψηλά, ο αξιοπρεπής, ο ακέραιος, συχνά ονειροπαρμένος και σπάνια ρεαλιστής.

Tα υπόλοιπα είναι περαστικές φλυαρίες.

Να ναι πάντα καλά.

Τζουκ μποξ - 2007

Ακου Mazdoc και κάτι φετινό...
Μπορεί σε 20 χρόνια να τα ακούμε ακόμη...

Τζουκ μποξ

Μερικά βινιλένια δισκάκια που βρήκα ξεσκονίζοντας παλιά συρτάρια

Το ηθικό δίδαγμα της ημέρας

Ο πιο αντικειμενικός κριτής του εαυτού σου... είναι ο εαυτός σου ντυμένος drag queen, να παρατηρεί το νούμερό σου απο τα παρασκήνια...

Prophecy

Κάποιος μου είπε ότι "leading the weakness" σημαίνει να οδηγείς τον άλλο να βαδίσει επάνω στις αδυναμίες του, για να βρεθεί σε μειονεκτική θέση. Να τον οδηγείς σε μια γωνία, να τον στριμώξεις, για να αποδείξεις κάτι. Να φτάσεις κάπου απο την ασφαλή οδό, επάνω σε μια εμφανή αδυναμία του άλλου, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια έκφραση, δεν τη βρήκα στο Google.

Μου θυμίζει όμως μια άλλη πάλι αγγλική έκφραση, που είναι αρκετά γνωστή: "Self-fullfilling prophecy."

Αυτή ίσως να είναι το κάτοπτρο της προηγούμενης. Ακολουθείς κάτι και το επιβεβαιώνεις ακολουθώντας το... Αν δεν το είχες ακολουθήσει δεν θα ίσχυε ποτε.

Και όλα αυτά μου θυμίζουν ένα έργο που είδα με έναν ψυχίατρο: "Περίγραψέ μου το πρόβλημά που νομίζεις ότι έχεις," είπε στον ασθενή. Όταν ο άλλος ανέφερε κάτι, ο γιατρός σκεφτικός απάντησε "αφού μου ανέφερες τόσα πολλά, τότε έχεις πάρα, μα πάρα πολλά προβλήματα... Αυτά τα φάρμακα θα σε βοηθήσουν."

Το δωμάτιο

Ευχαριστώ για την πρόσκληση...

O αρχαιολόγος τα είχε καταφέρει. Έφτασε τελικά στο πιο κεντρικό σημείο της πυραμίδας. Μπροστά του η μούμια που τόσο έψαχνε ξάπλωνε νωχελικά σαν θησαυρός φερμένος απο χιλιετίες πριν, να τον κοροϊδεύει.

Το κεντρικό δωμάτιο ανέδιδε ένα άρωμα σαπισμένου σκαραβαίου, το σώμα του είχε εξαντληθεί, το ταξίδι που είχε κάνει ξαφνικά του φάνηκε τόσο μάταιο.

Αναρωτήθηκε αν τελικά έψαχνε αυτό ή προσπαθούσε απο κάτι να ξεφύγει.

Ξαφνικά θέλησε να γυρίσει χρόνια πριν, σε μια παραλία των παιδικών του χρόνων. Και να μείνει εκεί.