Γιατί αλλιώς βλέπω το λιμάνι απ το πέλαγος κι αλλιώς απο το μόλο;

Πηγαίνοντας σε μια νέα δουλειά, όλοι σου φαίνονται σοβαροί, κεφάτοι, σημαντικοί, πολυπράγμονες - Φεύγοντας, λίγα καιρό μετά, σου φαίνονται πανίβλακες, διεφθαρμένοι, τσανακογλείφτες, παπαροβιρτουόζοι ή παπαροάσχετοι.

Αγοράζοντας ένα νέο αμάξι σου φαίνεται "κακό", μυτερό, απειλητικό, κουλτουριάρικο, με άποψη - σε ένα χρόνο σου φαίνεται αναξιόπιστο, βαρετό, ίδιο με όλα τα άλλα, σωρός απο παλιοσίδερα.

Αγοράζοντας ένα βιβλίο, ένα cd, ένα dvd σου φαίνεται ότι θα μονοπολήσει τις συζητήσεις σου, θα σου ανοίξει ορίζοντες, θα σε κάνει να κλάψεις, να προβληματιστείς, να χαράξεις νέα μονοπάτια στην εγκεφαλική σου άβυσσο - ένα απόγευμα αργότερα, όταν θα ροχαλίζεις μπροστά του θα αναρωτιέσαι πόσο αγαθός καταναλωτής στάθηκες για να πέσεις τόσο θύμα και να αγοράσεις μια τόσο μεγάλη πίπα.

Πρωτοβγαίνοντας με ένα flirt αναρωτιέσαι πως γίνεται να είναι είναι και ψηλός/η, διανοούμενος/η, έξυπνος/η, στα χέρια γρήγορος/η... Πρίν βγεί το βράδυ αναρωτιέσαι πως θα περάσει η ρημάδα η ώρα ή γιατί αυτός/αυτη κοντεύει να βγάλει την κάτω σιαγόνα απο τα χασμουρητά.

Το ερώτημα των Century (το ακούτε αν ανοίξτε την σελίδα με Internet Explorer) είναι διαχρονικό αλλά καθόλου βασανιστικό (όπως θα έλεγε και η Πασχαλίτσα): γιατί όλα σου φαίνονται αλλιώς απο μακρυά κι αλλιώς απο κοντά; Μήπως ανέβηκε η μυωπία, γιατρέ μου;